Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
zaocznie — 1. «pod czyjąś nieobecność, w czasie czyjejś nieobecności» Wybrać kogoś zaocznie do zarządu. Osądzić kogoś, wydać wyrok zaocznie. 2. «w sposób zaoczny, (ucząc się, studiując) systemem zaocznym» Studiować zaocznie. Ukończyć zaocznie technikum,… … Słownik języka polskiego
spać — 1. Coś nie daje komuś spać «coś kogoś gnębi, martwi, coś nie daje komuś spokoju»: Za kratą wszystko ma inny rozmiar i choć lata idą, to odchodzą bez celu. A ja tego przyjąć nie mogę do swojej wiadomości. To mnie boli i spać nie daje. S. Łubiński … Słownik frazeologiczny
stanąć — 1. Każdy kęs staje komuś kością w gardle «ktoś nie może nic przełknąć»: (...) każdy kęs stawał mi kością w gardle (...) wiedziałam, że częstują mnie z łaski. Roz tel 1996. 2. Noga, stopa ludzka (nigdy) gdzieś nie stanęła «w jakimś miejscu (nigdy) … Słownik frazeologiczny
stawać — 1. Każdy kęs staje komuś kością w gardle «ktoś nie może nic przełknąć»: (...) każdy kęs stawał mi kością w gardle (...) wiedziałam, że częstują mnie z łaski. Roz tel 1996. 2. Noga, stopa ludzka (nigdy) gdzieś nie stanęła «w jakimś miejscu (nigdy) … Słownik frazeologiczny
kondemnata — ż IV, CMs. kondemnataacie; lm D. kondemnataat hist. «w dawnym prawie polskim: wyrok skazujący, wydawany zaocznie w sprawach karnych i cywilnych, powodujący między innymi zawieszenie praw szlacheckich aż do chwili poddania się wyrokowi przez… … Słownik języka polskiego
uniwersytet — m IV, D. u, Ms. uniwersytetecie; lm M. y «wyższa uczelnia obejmująca zwykle kilka wydziałów nauk nietechnicznych, przygotowująca kadry pracowników naukowych oraz wysoko kwalifikowanych pracowników w określonych dyscyplinach» Student, profesor,… … Słownik języka polskiego
zaoczny — zaocznyni «dziejący się, dokonywany w czasie nieobecności osoby zainteresowanej» Wyrok zaoczny. Zaoczne postępowanie sądowe. ∆ Studia zaoczne «studia dla pracujących polegające głównie na samodzielnej pracy studiujących, na uczestniczeniu jedynie … Słownik języka polskiego
zawyrokować — dk IV, zawyrokowaćkuję, zawyrokowaćkujesz, zawyrokowaćkuj, zawyrokowaćował, zawyrokowaćowany 1. «wydać wyrok; orzec» Sąd zawyrokował zaocznie. 2. «wypowiedzieć się w jakiejś sprawie, wyrazić sąd, opinię, zdanie o czymś; oświadczyć, stwierdzić»… … Słownik języka polskiego
wyrokować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia,wyrokowaćkuję, wyrokowaćkuje, wyrokowaćany {{/stl 8}}– zawyrokować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wydawać wyrok; orzekać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Sąd… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
